gr
ΑΝΑΧΏΡΗΣΗ - ΤΑΞΊΔΙ - ΆΦΙΞΗ
Αναχώρηση / Βαλέντσια, Ισπανία, 2010.
Φοβάμαι. Το τέλος της νέας αρχής.
Ο φόβος θεραπεύεται με φόβο.
Ο δικός μου θεριεύει.
Αλλά είμ’ ευτυχισμένη μέσα στο φόβο μου.
Είμαι χαρούμενη προσδοκώντας το καινούριο. Άγνωστο.
Αυτός είναι ο καιρός μου.
Αυτή είναι η ζωή μου.
Κάθε τσιγάρο καίγεται αργά, αλλά τελειώνει γρήγορα.
Αυτή είναι η στιγμή στην αιωνιότητα ενός τσιγάρου.
Η ζωή του αναλώνεται για κάποιον άλλον.
Πεθαίνει εξαιτίας σου.
Σου παραδίνεται, αφήνοντας ίχνη πίκρας.
Και κατοικεί για πάντα μέσα σου,
ήσυχα σκοτώνοντας.
(απόδοση στα ελληνικά από τα κροατικά, ένα βράδυ που χιόνισε στα Εξάρχεια
και βρεθήκαμε κι οι τρεις παρέα στο σπίτι της Dina: Κικέρτα-κατίμ)
ταξίδι / Όσιγιεκ, Κροατία, 2012
Το μόνο που δεν υπάρχει στο γλωσσάρι μου είναι το για πάντα.
Μόνη η σκέψη ότι κάτι είν’ αιώνιο κι αμετάβλητο, με βασανίζει,
ενισχύει την αίσθηση της αδυναμίας, της απελπισίας, σχεδόν της τρέλας.
Αν κάτι είναι για πάντα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει τέλος
οπότε γιατί κανείς τον κόπο να κάνει, να κρατήσει αυτό που δεν μπορεί να του διαφύγει.
Ακόμη και το μαθηματικό σύμβολο του απείρου, είναι τόσο στριμμένο/διεστραμμένο στις στροφές του και τόσο τέλειο,
για να το γράψεις όμως, πρέπει να ‘χεις το αρχικό και το τελικό του σημείο. Πρέπει να έχεις (το) τέλος.
Χωρίς τέλος, δεν υπάρχει παράδεισος.
Χωρίς το τέλος μιας εποχής σου, δεν μπορείς να ξεκινήσεις την επόμενη.
Κι έτσι, ανακυκλώνεσαι σε κύκλους.
Άφιξη (Η έλλειψη Αθήνας), / Όσιγιεκ, Κροατία, 2013
Κάθομαι μόνη δίπλα στα τρένα, τα δρομολόγια δε με ενδιαφέρουν /χωρίς τα δρομολόγια να με νοιάζουν.
Βροχόπτωση (rain showers) πέφτει σε διαστήματα /δόσεις (?), αλλά η ζωή συνεχίζεται μαζί της.
Μια γυναίκα ανεβαίνει στο τρένο με ομπρέλα, ένας άνδρας κατεβαίνει δίχως ομπρέλα.
Είναι αστείο πώς κάποιοι προετοιμάζονται για τη βροχή, κάποιοι προσπαθούν να την αποφύγουν και μερικοί τη δέχονται.
Μερικοί κουβαλάνε κάτι τεράστιες βαλίτσες με ρόδες, ενώ άλλοι μπαίνουν στο τρένο χωρίς περιουσία, χωρίς προετοιμασία.
Κι ίσως μόνον εκείνοι ξέρουν πού πηγαίνουν.[...]
Η βροχή είχε/έχει σταματήσει και μαζί της σταμάτησε και το μουρμούρισμα των ανθρώπων.
Όσα πάνε κι όσα έρθουν. (easy come, easy go)
Ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Nα γυρίσω σπίτι που με περιμένουν.
Σ' ευχαριστώ που πέρασες την ώρα σου μαζί μου.
Παρόλο που δεν/Κι ας μην το ξέρεις, ήσουν παρούσα.
Ρώτησα τη σιωπή πότε θα μου απαντήσει, και μου είπε: Να είσαι επίμονη.
____________________________________________________________
Σε εσένα...
Πάρε με στην έκσταση των φανταστικών απολαύσεων, γίνε ο Δαίμων μου,
Δώσε μου τη Διόνυσια τοξικότητα, γίνε η πραγματικότητά μου.
Είσαι ο Απόλλωνας μου, είμαι η Δάφνη σου,
Βάλε ένα στεφάνι δάφνης στα μαλλιά μου και κρατήστε με ιδιοκτήτη για τον εαυτό σου.
Ώριμη στρατιώτη μου, σου μιλάει η Αθηνά, ομορφέ αδερφέ μου, σου μιλάει η Άρτεμις,
αυτό που κάνουμε είναι πραγματικά τολμηρό, αφήστε την Αράχνη να συνεχίσει να υφαίνει τον ιστό της,
αλλά κανείς δεν θα επιβιώσει χωρίς μεταμόρφωση αν με αγγίξει,
γιατί κανείς δεν επιτρέπεται να αποκαλύψει τα λάθη μου και να με φέρει γυμνή στο φως της ημέρας.
Θα σε εξαπατήσω όπως έκανα στον Ακταίωνα.
Παραμένω αγνή στα μάτια σου, προσφέρω φιλία, κρύβω το σώμα μου,
Το κρεβάτι είναι μόνο δικό μου, δεν μπορείς να το βρεις και να το διεισδύσεις.
Το σώμα μου δεν γνωρίζει τον καθρέφτη, γνωρίζει μόνο τη δύναμη και τις ικανότητές μου,
Τα χέρια μου είναι πιο επιδέξια από τα δικά σου, θα σε πιάσω μαζί με όλα τα άγρια ζώα.
Τα μάτια πρέπει να κοιτάζουν, τα χέρια να αγγίζουν,
αλλά τα μάτια σου και τα χέρια σου δεν μου αξίζουν,
Η ψυχή μου δεν ξέρει τη λαγνεία και το πάθος,
αλλά είμαι πολύ ταπεινή για να σε απορρίψω.
Ξύπνησε τι κρύβεται μέσα μου
όπως η Λήθη που βρίσκεται στο παρελθόν,
ελευθερώσε με από το κέλυφος μου,
δώσε μου φτερά για να πετάξω στο ψυχικό χάος
που διαταράσσει κάθε γαλήνη και που έχει τις ρίζες του μέσα μου.
Διδάξε με να θέλω, μάθε με να αγαπώ, μάθε με να ζήσω
Όταν το καταλάβω, τότε θα ανταποδώσω.
Θα ξεσπάσω από το πάθος που δίνεις. Ή είναι ένα συναίσθημα που προήλθε από τον εαυτό μου;
Καθοδήγησε με στο μονοπάτι της αυτοανακάλυψης, μην με αφήνεις ποτέ να σταματήσω να εξερεύομαι.
Να έχεις τα μάτια σου γεμάτα θαύματα όπως τα έχω εγώ για τον εαυτό μου.
Φέρε με στην έκσταση των φανταστικών απολαύσεων, γίνει η πραγματικότητά μου ...
____________________________________________________________
τα όνειρά μου Αθήνα, Ελλάδα, 2014.
ονειρεύομαι να κοιτάζω τον ουρανό
τα μεσάνυχτα και το μεσημέρι
με τον ήλιο να μεταμορφώνεται στο φεγγάρι
τον χειμώνα και το καλοκαίρι.
να βλέπω τα σύννεφα χορεύοντας μαζί με τα πουλάκια,
να τους δίνουνε αγκαλίτσες και φιλάκια.
χωρίς μουσική, χωρίς ήχους,
στη γαλάζια σκηνή, με τους πολύχρωμους τοίχους.
να ακούω τον θόρυβο του δρόμου
να ισυχάζει τις φασαρίες στο μυαλό μου
να διμιουργούν το χάος που γεννήθηκε πριν τη σκέψη
ονειρεύομαι να καταλάβω χωρίς ούτε μια λέξη
ονειρεύομαι να βρω την λύση,
να γνωρίζω κάτι να μου απαντήσει
απο πού ήρθα
και πού θα πάω,
και πότε με αυτή τη ζωή να σταματάω.
τι είμαι;
ποια είμαι;
αν θα γίνω πουλί.
αν είμαι το περιστέρι της πλατείας,
μικρό και χαρούμενο,
να συναντηθώ με την παρέα μου
δίπλα στο άγαλμα το κρυμμένο.
αν ειμαι η αλκυόνη
να κόψω την ζωή μου για μια άλλη ψυχή, στο νερό
να βουλιάξω την καρδιά μου από ενα βράχο, φοβερό
να ψάξω κάτι επικίνδυνο να με σκοτώσει στο τέλος.
αν είμαι ο γλάρος να πετάξω ψηλά,
και κάποτε να βρω ελευθερία,
να μην νιώθω φυλακισμένη
στο κλουβί, σαν νεκρή, μαντρωμένη
ποτέ να μην φοβάμαι
κανέναν να μην λυπάμαι
τίποτα να μην θυμάμαι
όταν μεταμορφωθώ σε πουλί.
(2014, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), έκθεση μαθητών)
______________________________________________________________
βαλίτσα
δεν θέλω να αναγκαστώ
να φύγω από εκεί που αγαπώ να ζω
επειδή δεν χωράμε οι δύο μας σε αυτή τη πόλη
σε αυτό το σύμπαν.
ο κόσμος είναι μικρός
αλλά πρέπει να με αφήσεις να περάσω το μεγάλο μου δρόμο monh mou
αφού εσύ δεν τα περπατάς μόνος σου.
κουβαλάς την βαλίτσα
η οποία είναι ήδη βαριά
άρα άλλα δεν χωράνε εκεί .
και εγώ δεν είμαι ένα μικρό πράγμα να χωρέσω στην τσέπη σου
εμένα να με κουβαλάς χρειάζεσαι δύο τέτοιες βαλίτσες και όχι μόνο.
κι ας ήθελες, δεν έχεις αρκετή δύναμη στα χέρια σου
να τα σηκώνεις χωρίς να πληγωθείς.
άσε με να περπατήσω μόνη μου
παρά να με κρατάς μισή.
____________________________________________________________
χρόνος
Αργός χρόνος
Ρέει γρήγορα
Ρυθμιζόμενη ανάγκη
Για τον έλεγχο μνήμης
Και η ενέργεια που κυκλοφορεί
μέσα στο σώμα σου
Όταν θυμάσαι
Και νιώθεις.
____________________________________________________________
εσύ
εσύ είσαι αυτός που έψαχνα σε κάθε άνθρωπο που έχω γνωρίσει. είσαι η ισορροπία στην τρέλα μου, είσαι η τάξη στο χάος μου, είσαι το σωσίβιο μου και η υποστήριξη μου όσο και να με θυμίζεις ότι τα έχω καταφέρει μόνη μου, μόνη μου δεν θέλω πια. ήρθε η ώρα μου να αγαπήσω και να αγαπιέμαι και να τα ζήσω όλα με εσένα. χαίρομαι που είμαι η δικιά σου που μου επιτέλους δόθηκε η ευκαιρία να μοιράζομαι τον εαυτό μου με εσένα. να με έχεις ολόκληρη χωρίς να με χάσω εγώ ποτέ.
_____________________________________________________________
μετάφραση ποιημάτων του Marko Dosen, Dan Noc
1 Ono koje živi
Ono koje živi
Ono koje traje
Plešući to ide dalje
Svoj je izvor
Svoj je kraj
Šapuće ti :
Sebe daj…
1 Αυτό το οποίο ζει
1 Αυτό το οποίο ζει
Αυτό το οποίο διαρκεί
προχωράει χορεύοντας
Είναι η πηγή του εαυτό του
Είναι το τέλος του εαυτό του
Σου ψιθυρίζει:
Δώσ μου τον εαυτό σου.
____________________________________________________________
2 Kaos – Eros
Kaos rađa Eros
Ili je to suprotno?
Ako Eros tek je sredstvo
Zašto živi tako uporno?
2 Χάος – Έρως
Το Χάος γεννά τον Έρωτα
Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;
Αν ο Έρως είναι απλώς ένα μέσω
Γιατί ζει τόσο επίμονο;
______________________________________________________________
3 Nemoć potrage za trećim
Nesretno zaljubljen Svijet
Apsurdno?
Ludo!
Divlje!
Nemogući lom
Kaosa i sklada
Gdje nešto treće vlada?
3 Αδυναμία αναζήτησης τρίτου
Μίζερα ερωτευμένος κόσμος
παράλογο;
τρελό!
άγριο!
Μια αδύνατη σύγκρουση
του χάος και της αρμονίας
όπου κάτι τρίτο κυβερνά;
______________________________________________________________
4 Zapad
nebo boje: bezbojno
lice kaže: bez-Voljno
Jučer spora večer, mutno sjećanje
Rođen sam da letim, nisam tu za klečanje
Osjeća se Zapad
Nema Sunca, smog
Dioniz je mrtav
Živi tu «jednakost » – Bog
Vidi, zadnji čin!
Predstava završava
Onaj tko je slijep
Taj ni ne pokušava
4 Η Δύση
χρώμα ουρανού: άχρωμο
Τα πρόσωπα λένε: χωρίς-Θέλοντας
αργό απόγευμα, αόριστη ανάμνηση,
Γεννήθηκα για να πετάω, δεν είμαι εδώ για να γονατίσω
Αισθάνεται τη Δύση
Χωρίς ήλιο, αιθαλομίχλη, νέφος
Ο Διόνυσος είναι νεκρός
Εδώ ζει ισότητα - ο Θεός
Παρακωλυθείς την τελευταία σκηνή,
εδώ τελειώνει η παράσταση,
ο όποιος για την ουσία ζει τυφλός
ούτε καν δεν προσπαθεί.
_____________________________________________________________
5 Ponedjeljak
Ponedjeljak je
Kreni, kreni, trči
Ponedjeljak je
Požuri, zaradi, pa kući
Ponedjeljak je dan modernih ljudi
Početni dio osmrtnice svijeta
Oči mi vide, uho mi sluša
Ponedjeljkom međ' ljudima boli me duša
Buka je za čitanje, trulo je za pisanje
Ubojstvo je ništa
naspram ove kazne za razmišljanje
5 Δευτέρα
Είναι Δευτέρα
ξεκινά, προχωρά, τρέξε
Είναι Δευτέρα
βιάσου, βγάλε κανένα φράγκο και πήγαινε σπίτι
Η Δευτέρα είναι η μέρα των σύγχρονων ανθρώπων
Το αρχικό μέρος του μοιρολογιού του κόσμου
Τα μάτια μου βλέπουν, το αυτί μου ακούει
Τις Δευτέρες πονάει η ψυχή μου ανάμεσα στους ανθρώπους
Έχει πολύ θόρυβο για διάβασμα, είναι σάπια κατάσταση για γράψιμο,
Ο φόνος δεν είναι τίποτα
έναντι αυτής της τιμωρίας για τη σκέψη.
_______________________________________________________________
6 Melankolija
Cigareta prva, druga,
Večer duga.
Predzadnja, pa još jedna,
Ne mogu se sjetit',
Koji je dan,
Tjedna.
Neki dan,
Smislio sam,
Večer slobode.
Pa pošla moja duša,
Putem te velebne zgode.
Al' snađe me tek sjeta,
Pogubljenog svijeta,
I misli krote,
Što kolo to vode.
Pelin, pa drugi,
Mučim se othrvat tugi,
Drugi, svi drugi,
Treni dugi.
Daj mi curo taj još jedan,
Baš ovakav pelin,
Ako ništa drugo,
Paše mi nečasni nemir,
Naklon je svemir.
Ništa mi ne bježi,
Ništa me ne ljuti,
More moje silno šuti.
Tek tren koji bistar,
Spasi ovo dno,
Da nemoći ne dotaknem,
Tlo.
6 Μελαγχολία
Τσιγάρο πρώτο, τσιγάρο δεύτερο,
μια μακρύ νύχτα.
Η προτελευταία, και μετά άλλη μια,
Δεν μπορώ να θυμηθώ,
Τι μέρα είναι
της εβδομάδας.
Της προάλλες
σκέφτηκα,
Αλλά με χτύπησε
Μια βραδιά ελευθερίας.
Έφυγε λοιπόν η ψυχή μου,
πήρε το μονοπάτι για ένα υπέροχο γεγονός
Μέσα από αυτή τη μεγάλη εκδήλωση.
Και με βρήκε η μελαγχολία
του εκτελεσμένου κόσμου και
οι σκέψεις του χαμένου κόσμου
με έχουν εξημερώσει.
μια ρακί , και μια άλλη
Δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω τη θλίψη,
Άλλοι, όλοι οι άλλοι,
μεγάλες στιγμές.
Δώσε μου κοπελιά, απ το ίδιο ποτό,
ακριβώς ίδιο,
Μου ταιριάζει η άτιμη αναταραχή,
Το τόξο είναι το σύμπαν.
Δεν μου διαφεύγει τίποτα,
Τίποτα δεν με θυμώνει.
Η θάλασσα μου είναι πολύ σιωπηλή.
Μόνο μια ξεκάθαρη στιγμή
σώζει αυτό το βάθος
ώστε να μην μπορέσω να φτάσω
το έδαφος.
__________________________________________________________